وداع سرکشی کن گر دلت راحت کمین باشد

چو آتش داغ شد جمعیتش نقش نگین باشد

ز مرگ ما فلک را کی غبار حزن درگیرد

ز خواب می کشان مینا چرا اندوهگین باشد

نگاهی گر رسد تا نوک مژگان مفت شوخی ها

در این محنت سرا معراج پروازت همین باشد

لب دامن نگردید آشنای حرف اشک من

چو شمعم سلک گوهر وقف گوش آستین باشد

گرفتاری به حدی دلنشین است اهل دولت را

که تا انگشتشان در حلقهٔ انگشترین باشد

سراغ عافیت احرام مرگم می کند تلقین

مگر آن گوهر نایاب در زیر زمین باشد

به قدر زخم دل گل می کند شور جنون من

پر پرواز شهرت نام را نقش نگین باشد

چه امکانست سر از حلقهٔ داغت برآوردن

سپند بزم ما را ناله هم آتش نشین باشد

در این معبد، فنا را مایهٔ توقیر طاعت کن

که چون خاکت دو عالم سجده وقف یک جبین باشد

گرت شمعی ست دامن زن وگر کشتی ست برق افکن

محبت جز فنای ما نمی خواهد یقین باشد

اشارت می کند بیدل خط طرف بناگوشش

که هرجا جلوه ی صبحی ست شامش در کمین باشد